Het was een mooie reis, zo daar in het noorden. We bezochten voor ons bekende plekken. De eerste dagen was het slecht weer en konden we de oranje paraplu gebruiken die keurig in onze hut stond. Zo zag je meteen wie er aan de wal tot de HAL familie behoorden….
In Kristiansand parkeerden we de plu in een hoekje naast een dicht café. We spotten daar nl elektrische stepjes en dan is zo’n oranje monster minder handig. Super dingen die stepjes. Met een app op je telefoon, gekoppeld aan je creditcard was het tweewielige ding te ontgrendelen. Ik had ze vorig jaar in Helsinki al gezien en het leek me erg handig. Dat was het dus ook! In meerdere steden hebben we er gebruik van gemaakt. Hebben we dan alles elektrisch gedaan? Nee hoor! We hebben ook heel wat kilometers gelopen en gelopen en gelopen. Met 10.000 stappen en dan ook nog een stepje kun je een heleboel zien.
Wat vooral handig was: je zag ze vaak al dicht bij het schip en zoals je misschien wel kunt raden….die schepen leggen niet naast de bezienswaardigheden aan….
In Stockholm, waar ik inmiddels voor de zevende keer kwam, kon ik aardig wat mensen op het schip vertellen hoe ze zonder een dure excursie te boeken toch gemakkelijk iets van de stad konden zien al was het alleen maar dat er een veerdienst vlak bij onze kade-plek was. De info aan boord liet wat dat betreft wel sterk te wensen over, informaties over de vaak erg dure excursies was (uiteraard!) wel voorhanden.
We hadden een heerlijke hut, inclusief verduisterende gordijnen. Fijn voor Frank die toch wel bijna elke middag van het lekkere bed gebruik maakte. De service aan boord is werkelijk voortreffelijk. Het heeft ons aan niets ontbroken. Lekker eten, roomservice, balkon, cabaret, concertjes, blues band , rockcafe, films , sauna, zwembad, zonnedek, hardloopcircuit, sportfaciliteiten. Holland café inclusief kroketten als je dat wilt…..elke dag een opgemaakt bed, ook na Franks middagslaap….en schoon schoon schoon!
In de ochtend was ik zelf vroeg wakker (altijd) en als Frank nog rustig lag te slapen was ik al op het “observation deck” te vinden waar nog een enkele andere vroege vogel zijn ogen uit keek.
Ronduit schitterend was het binnenvaren van de archipel van Stockholm.
Uren…. En zo mooi! Ik had een boek meegenomen maar er geen letter in gelezen. En als je dan in de verte de toren van Stadhuset ontdekt is de dag al meer dan geslaagd, al is het nog maar 6 uur in de ochtend…..
Gotland was een grote verrassing, wat een lief eiland!
Frank en ik ontdekten dat een trip als deze ondanks het feit dat je niets hoeft te doen, best heel vermoeiend voor Frank was. Alle nieuwe ervaring kon zijn brein maar moeizaam verwerken. Vermoeidheid is dan het gevolg. Dat gaf niet, want slapen kon ook.
3 jaar geleden in Canada was het prima te doen, nu is het anders. Daar moeten we mee dealen.
Er moest ook een hele tas aan medicatie mee, want twee weken van huis maar ook een maand (!) extra medicatie, je weet nooit waar zo’n schip strandt of blijft dobberen en dan heb je niet één twee drie, de voor jou zo broodnodige medicatie bij de hand. Thuis wordt dat ook al door een koerier bezorgd omdat de apotheek het niet verstrekken mag. En dan ook nog in de originele doosjes met begeleidend schrijven voor de douane. Geen ambtenaar die het controleerde maar goed…het was toch bij elke haven weer fijn dat we van de kapitein hoorden dat het schip door de douane was vrijgegeven en we van boord mochten.
Het ligt inmiddels alweer 2 maanden achter ons. Het werk begon weer, klusjes in en om het huis en weer een poosje naar Luxemburg waar ik Frank achterliet terwijl ik tussen Hemelvaart en Pinksteren gewoon ging werken. Onze Volvo reed moeiteloos op en neer.
En daarna begon de voorbereiding voor onze volgende uitstapje: met het hele gezin naar Friesland om onze 35 jarige huwelijksdag te vieren! Er was natuurlijk allang het een en ander geboekt. Dagje zeilen voor de mannen, dagje schapenvacht vilten voor de dames, dagje Terschelling, fietsen, beetje spelevaren met onze eigen kano’s, want ons onderkomen lag aan het water met een eigen steigertje. “Schoon”dochter kon haar nieuw gekochte sup uitproberen.
Onze oudste kwam speciaal voor deze gelegenheid vanuit Finland 2 weken naar ons kikkerlandje afzakken. Het werd een bijzondere week met mooie ervaringen!
En zo gleden we de zomervakantie in. De eerste week was oudste nog even thuis, dat was gezellig.
Ook een bezoek aan het AVL stond weer op het programma. Altijd een beetje spannend zo’n dag. We hadden weer vroeg een afspraak. Aan de ene kant lastig omdat Frank dan veel vroeger op moet staan dan anders. En dat heeft wat voeten in de aarde voor wat betreft zijn ontbijt. Hij mag nl een uur na de eerste medicatie inname nog niet eten. Dat is dus een beetje gedoe. Na vertrek ontdekt hij dat hij zijn gehoorapparaten nog niet in heeft en dan moet je dus weer terug. Gelukkig zijn we dan nog maar pas 1 of 2 straten verderop want ik kan natuurlijk nooit mijn mond houden….en dan merkt hij vanzelf dat hij ze niet in heeft…En aan de andere kant fijn dat het zo vroeg is, dan loop je er niet de hele dag op te wachten.
Bloedprikken is de eerste halte in het ziekenhuis en dan volgt het lange wachten. Met puzzeltjes, de krant en voor mij mijn chromebook komen we de tijd wel door. Meestal kan ik wel wat werken op een werkplek in de centrale hal, want vakantie of niet, in het onderwijs is altijd wel wat extra werk te doen. De halte erna is wegen en meten. En dan na een kopje koffie komt de arts je zelf halen.
Alle uitslagen weer tiptop in orde, de PSA zelfs weer iets gezakt. Dat stemt tevreden en dankbaar. Te meer omdat de Abiraterone die Frank nu gebruikt gemiddeld maar 11 maanden werkt en die zijn om! Heel prettig om aan de goede kant van het gemiddelde te zitten.
Mentaal gaat het ook steeds iets beter. Frank heeft afscheid genomen van het HDI. Omdat ik merkte dat na een jaar begeleiding door dit centrum Frank toch niet echt opknapte heb ik me ingezet voor een ander centrum en daar wordt Frank wèl goed begeleid. Dat had uiteraard ook de nodige voeten in de aarde, want als je mentaal niet oké bent kost het heel erg veel moeite om je verhaal weer opnieuw te moeten en durven doen. Toch hebben we dat doorgezet, Frank heeft zich door mij laten overtuigen dat dat echt een noodzakelijke stap was. Vervolgens gaan er dan weer maanden overheen eer je merkt dat het wat beter gaat. Frank leert er beter omgaan met zijn beperktere mogelijkheden, zijn energieverlies en sneller een vol hoofd en hoe je dat dan weer in balans kan krijgen. Vechten tegen de beperkingen door gewoon stug door te stomen omdat je vindt dat je dat altijd al deed en nu dus ook gewoon moet kunnen werkt enorm averechts. Je moet je voorstellen dat het weer in balans krijgen van een vol hoofd soms wel 2 of 3 x op een dag voorkomt. Dat vraagt een totaal andere benadering dan hij gewend was. Vaak heeft hij dat het zelf niet in de gaten. Het toelaten (aanvoelen, erkennen) dat dat zo is is een moeilijk proces. Dat is dagelijks hard werken. Aanvullende antidepressiva helpen ook. Opmerkingen van anderen, zoals “doorzetten hoor” en “ positief blijven”, laten je niet stilstaan bij wat je werkelijk màg voelen. Dat moet echt vanuit jezelf komen en dat is te leren. De behandelaars in dit centrum hebben daar een enorm goede kijk op. Het scheelt een stuk of behandelaars een protocol volgen of dat ze echt naar je luisteren en hun vak uitoefenen!
Als ik dit schrijf zijn we ook alweer terug van onze stek in Luxemburg, waar de caravan (na de zoveelste reparatie) eindelijk waterdicht blijkt te zijn. Gelukkig! Heerlijk om daar ook weer op onze vertrouwde stek geweest te zijn. Die wordt zowaar druk bezocht. (in jaaaaaren niet gebeurd, maar de camping staat blijkbaar in een camper gidsje…) Niets verbaast ons daar meer. Gasten vragen hoe het beheer van de camping in elkaar zit en dan moeten wij bekennen dat we ook niet weten wie hier nu de scepter zwaait. De mevrouw, die daar kennelijk de boel bestiert, beweert bij hoog en laag dat wij weten wie ze is en dat ze kennis heeft gemaakt……en ook dat we in het café zijn geweest waar we al sinds een hele tijd niet meer komen… en bovendien potdicht is….nou ja, in navolging van mijn broer ben ik ook maar ten lange leste opgehouden mij steeds weer opnieuw voor te stellen aan wéér een nieuwe beheerder. Zolang we water en elektra hebben is het er prima. We hebben maar weer een hard spuitende kraan dichtgedraaid en een briefje opgehangen dat ie kapot is. Die kranen zijn een erfenis van een andere geniale geest hier bij het Syndicaat. Heel hygiënisch natuurlijk: Die gaan alleen lopen als je je handen ervoor beweegt…..totdat ze gewoon niet meer dicht gaan! En dan kunnen wij vast weer een schrijven verwachten dat we zuinig moeten zijn met water en dat we onze auto niet elke dag mogen wassen…. 😂😂
Het toiletpapier moesten we zelf maar meenemen omdat het werd “gestolen”…….het hangt er nu wel weer, 2 rollen op de stokken die de vernufteling in ons gezin heeft gefabriekt. 4 rollen voor een volle camping (ca 30 plekken)…dagelijks een verrassing of er nog een velletje over was. Frank kocht in een outlet zaakje voor de enige herentoilet die open is maar een echte toiletrolhouder, van RVS nota bene. Beter dan op de grond …..
Ik zag in de vroege ochtend een vos, ik geniet van vlinders, vogels, een bang muisje met kraaloogjes. Frank heeft het aangedurfd de veel te hoge heg een kopje kleiner te maken en dat is gelukt. Hij wandelt hier elke dag een rondje. Onze jongste dochter had het gras voor ons gemaaid dat knie hoog stond. Heel lief als ze hier maar 2 dagen is…Voor haar huisje hier verwerkte ik thuis 18 meter gordijnstof. De zomen maakte ik hier. Naaimachine mee. Die klus is ook af!
We vermaakten ons daarr wel, zoveel is duidelijk. Het voelt een beetje als stilte voor de periode die gaat komen. Als de scholen weer beginnen en mijn werk weer wordt hervat. En….als onze oudste dochter weer naar Nederland komt verhuizen! Ze heeft nl. een nieuwe baan! Ze zou 2 jaar in Finland blijven maar als je droombaan voorbijkomt en je gewoon wordt gevraagd om weer in ons land te komen werken dan zeg je natuurlijk geen nee…… Dat duurt nog even. De verhuizer kan pas later dan afgesproken was. Ze gaat haar nieuwe baan in Nijmegen dus beginnen vanuit Finland……
Vervelen doen we ons in elke geval niet!
Petra@Frank
Wil je op de hoogte blijven? Vul je email adres in!
Abiraterone Alpelisib antidepressiva Bewegen burn-out depressie bij kanker emoties bij kanker Emotionele balans bij kanker energie verlies bij kanker Enzalutamide ervaringen Abiraterone Ervaringen Enzalutamide ervaringen met prostaatkanker ervaringen uitgezaaide prostaatkanker gezond eten HAL reis Scandinavie medicatie prostaatkanker mentale problemen Oncotheek AVL PICK3CA mutatie Prednisolon Sertraline Slapen sneeuw wordpress email Zytiga
Framtid 