december 2022
Het is al weer een poosje geleden dat we een stukje naar buiten brachten. Hoogste tijd dus voor een vervolg.
Dat het zo lang heeft geduurd heeft te maken met de omstandigheden. Omstandigheden waarin het mentaal met Frank niet van een leien dakje gaat. Het dakje kent inmiddels vele ups en downs. En de laatste maanden waren er meer downs dan ups. Ik zou zo graag het omgekeerde willen schrijven, maar daarmee houden we onszelf en ook onze lezers voor de gek.
Omdat het er voor Frank niet in zat in september een wat langere periode in Luxemburg te kunnen zijn vanwege therapeutische, medische afspraken en een
bruiloft van een lieve achternicht, besloten we dan maar van de vrijere tijd gebruik te maken door een lang weekend Groningen en een lang weekend Groesbeek te plannen. De bruiloft was een geweldig weerzien met lieve familie en echt een groots en toch intiem feest om van te genieten. Zo’n dag is een enorme aanslag op Franks energie, maar het komt met een beetje moeite altijd goed: een tukkie in het huis van de zeer vriendelijke koster gaf weer wat energie en de dagen daarna kon hij nog verder bijtanken.
Ik schrijf vrijere tijd omdat ikzelf een dag minder ben gaan werken. Gespaarde “oude tuttendagen”, zoals ik ze noemde, opmaken en vanaf 1 december kon ik van het “ouderen pact “ gebruik gaan maken. Een gunstige regeling van mijn werkgever waarbij het opbouwen van mijn pensioen gewoon doorloopt. Ik had me vorig jaar samen met een coach uitgebreid georiënteerd op mijn toekomstplannen. Wat wil ik nog, waar krijg ik energie van, wat heb ik nog te geven aan ouders, jonge leerkrachten, de school in het algemeen en aan het team. Wat wordt er privé van mij gevraagd en hoe krijg/hou ik daar een balans in. Met mijn rugzak vol kennis en kunde wil de school en het bestuur mij absoluut niet kwijt. Zonder naast mijn schoenen te gaan lopen is dat toch wel heel fijn om te ervaren.
Ik moet alleen wel tekenen bij het kruisje dat ik echt stop als ik 65 ben.
Laat ik nou altijd gedacht hebben dat echt vrije tijd, nooit meer hoeven werken een enorm fijn idee zou zijn. We zouden de caravan aanhaken en de kust van Frankrijk eens uitgebreid gaan verkennen, Spanje, Italië en Griekenland bezoeken als het er niet zo snikheet is. We zijn er ooit geweest maar de zomer daar is niet mijn “kopje thee” zeg maar. Luxemburg in de zomer is al eigenlijk een brug te ver en dan zit ik liever in ons koele huis als een reis naar het Noorden geen optie is.
Lange reizen en zelfs een zomervakantie elders met de caravan aan de trekhaak of meedobberen op een schip is al een enorme aanslag op Franks fysieke en mentale uithoudingsvermogen. Het georganiseer en het niet weten wat, waar en hoe, wat voorheen gewoon als een leuk avontuur werd ervaren is dat het nu helemaal niet meer. En dan moet je simpel gezegd je stuur omdraaien en gaan doen wat wel kan, of gewoon niets doen, dat kan ook. Zelf heb ik daar geen moeite mee, Frank zit het enorm in de weg. Niet fijn om te constateren maar wel realiteit. En dus besloot ik niet te stoppen, maar minder te gaan werken en dat een lang weekendje weg ook leuk en gezellig kan zijn.
Dat probeerden we dus nu in het najaar opnieuw uit. Vorig jaar bleek dat een paar keer ook prima. Maar helaas, de ervaringen van nu zijn anders. Een weekend weg geeft enorm veel prikkels. Frank wil het wel maar het lukt gewoon niet om het een fijne ervaring te laten zijn.
Bij therapie leert hij dat er voor en na elke activiteit zogenaamde “echo” tijd nodig is. Tijd om je voor te bereiden (uitgerust te zijn) en daarna tijd om te herstellen. Als je dat niet doet raakt je systeem overbelast…… tja… en daar zit echt iets in de weg. Hij raakt gestrest, wordt prikkelbaar, raakt in de war en/of stort in. Bepaald niet de gezelligheid die we hoopten. Rekening houden met je beperkingen is iets wat enorm moeilijk blijkt om te leren.
Half oktober werden we weer in het AVL verwacht. De uitslagen zagen er weer goed uit, minimale verhoging, maar dat kan aan het meten liggen zeg ik dan heel snel. Ik heb wel doorgevraagd over wat er gebeurt als de metingen niet meer oké zijn. Wat wordt het traject dan?
In dat geval wordt er de eerste 3 maanden nog niets gedaan (dat is wel afhankelijk van de hoogte van de stijging) daarna komt een chemo behandeling in beeld die minimaal 6 of 10 kuren van 3 weken in beslag nemen. Daar zijn we dan minimaal 18 tot 30 weken “zoet” mee. In januari is er weer een meting. Zo kunnen we dan steeds een half jaar vooruit kijken, langer niet. En op dit moment is dat dus 4 maanden omdat er inmiddels al 2 om zijn.
Let wel: de chemo is levensverlenging…..geen genezing!
Eind oktober rijden we naar Luxemburg. De herfstvakantie is aangebroken. Frank kan ook een stuk rijden op de vrijwel lege E25 dat scheelt weer een beetje. Na een week laat ik hem daar met een volle koelkast en vriezer achter en ga weer naar NL. Zo heeft Frank wat meer rust en kan ik nog even hier werken om vervolgens weer voor 5 dagen daar te zijn. Frank kan zelf daar met openbaar vervoer wat uit de voeten als hij dat wil.
Als ik na een week terug kom tref ik een uitgeruste Frank aan. Dat is fijn. Wat hem thuis niet lukt, lukt daar wel is de conclusie. Er kan daar niet zoveel, thuis hoeft er niks, maar hij vindt dat er van alles wel moet. Ook als ik er niet ben….Met deze kennis is het een kunst om dat thuis dan ook zo te doen…..meer rust nemen.
Maar kunst blijkt echt een kunst….
We zijn uitgenodigd door een vriend om in januari komend jaar een weekje in Oostenrijk door te brengen. Een prachtig lief aanbod. Ik moet echter gewoon werken dus ga ik niet mee. Frank verheugt zich er enorm op. Een fijn vooruitzicht!
Voor het eerst in 3 jaar kunnen we weer iets echt vieren. Omdat Frank inmiddels de 60 en 61 alweer gepasseerd is en ik 60 ben geworden vieren we onze verjaardagen samen en het is gezellig druk. Onze lieve kinderen helpen met vanalles en nog wat op die dag. Het was erg fijn om elkaar weer eens allemaal te zien. Het was een hok en een vaatwasser vol zeg maar. En dan te weten dat ik ook onze voorraad wegwerp servies aangesproken heb….. Ooit aangeschaft voor festiviteiten bij mijn ouders… het komt maar niet op…maar wat heerlijk om iedereen weer bij elkaar te zien en dagenlang in de keuken te staan…..
Bontjas…..
Al mijn hele leven tot 2019 was ik in gezelschap van 1 of meerdere al of niet aan komen lopen eigenzinnige bontjassen met een staart. Totdat in 2016 onze laatste rode bontjas het leven liet voor wat het was.
Tijdens het ziek worden van mijn moeder (2018) namen we liefdevol haar poes, Doortje (alhier geboren en zusje van onze laatste rode) op in ons huishouden. Die hield het nog anderhalf jaar bij ons uit. Enorm lief was ze en daarna stelden we het maar zonder…we besloten dat er geen bontjas meer zou komen want als we langer op reis zouden zijn, wat al jaren een toekomst droom was, was dat niet fijn voor een nieuwe bontjas…..
Maar die toekomstplannen verdwenen….het stuur werd omgedraaid. Het bontjassen plan bleef…waarom eigenlijk? Een bontjas in huis geeft enorm veel gezelligheid en aanspraak, neem je humeur meestal gewoon voor lief, moppert niet en is blij als je weer uit je bed komt rollen. Onze ervaring is dat het kattenvolk wat eerder bij ons woonde juist als Frank ziek was lekker op zijn buik ging liggen. Bovendien scheelt het muizen op zolder en tuin. Als de jonge vogels uitvlogen hielden we ze zoveel mogelijk binnen.
Nu er gewoon alle dagen iemand thuis is begon het weer behoorlijk te jeuken en niet vanwege een allergie….een stiekeme online speurtocht bij asielen volgde. Het koppie moest me wel aan staan zeg maar. Vaak gekeken, om vervolgens het weer te laten voor wat het was. Weer gekeken en toen…zag ik een lief jong koppeltje. Nachtje over slapen, nog een nachtje en nog een…. Weg. Tja… wat nu. Dan maar op marktplaats 👀. Binnen 5 minuten BINGO. Echt een pracht van een kitten, net geen stamboom, Britse korthaar Whiskas kitten….smelt….smelt….
“Grijze Gustav” plopte op in mijn hoofd…
Het contact was gauw gelegd en op 9 november reisde het in Rosmalen geboren mini bontjasje met ons mee enroute vanuit Luxemburg. 2 minuten miauwen om vervolgens in katzwijm te vallen in de nieuw aangeschafte reismand.
Wat een aanwinst, wat een ontzettend lief bontjasje. Enorm aanhankelijk, hij doet niets liever dan op schoot liggen of heel zachtjes met een pootje zonder uitgestoken nagels tegen je aantikken omdat ie op schoot wil en jij net iets anders van plan was. Hij wil gewoon altijd bij ons zijn. Als ik in de keuken aan het werk ben kiest hij een plekje op een van de eetkamer stoelen. Zo kan hij mij met één oog in de gaten houden…..wanneer kan ik op schoot? Als Frank aan de tafel iets doet piept ie ook op schoot, even op de tafel kijken (waar hij niet op mag) en dan lekker slapen. ‘s Avonds kan hij vaak niet kiezen tussen die van mij of die van Frank dus wisselt hij het tijdens zijn langdurige slapen maar af. Het dwingt ons tot “niks” doen!
Ondeugend ook natuurlijk, hij hangt nog net niet in de gordijnen. Als hij een groterik de trap hoort afdalen zit hij al in de aanslag, om vervolgens een zacht gemiauw te laten horen als de groterik eerst nog maar de toilet gaat alvorens de woonkamer te betreden……waar blijft ie nou? De kamer ligt geregeld vol met proppen papier, hengel van een tak met aanhang, kurken, touwtjes sisal en meer van dat soort spul. We ruimen het op in een papieren tas, die dan na een uurtje weer leeg is gehaald. Helpen met de kerstkaarten is ook een leuke bezigheid…
Nu de kerstboom nog….de plastic ballen liggen al klaar….Eerst maar de grote krabpaal in elkaar zetten…..
Gustav ligt op mijn schoot te pitten als ik dit stuk zit te tikken….
Fijne feestdagen allemaal!
Petra@Frank
Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je in!
Framtid 