Blog 13 Olifanten

Het is inmiddels meivakantie, tijd voor alweer een poosje ergens anders zijn. We zijn erg uithuizig deze weken in veel te koud Nederland.

Onze beer ziet Nederland meer dan ooit. Heel fijn dat dat gewoon kan. Heerlijk die prima kachel met vloerverwarming in de Polar, het was deze week weer bijna een vriesnacht. En overdag houdt het ook niet over.

Onze bolide sjeest met de beer in zijn kielzog èn ook nog de fietsen achterop naar Erica, een klein dorpje in het veengebied van Drenthe. We zijn zowat in Duitsland maar dat is nu verboden gebied. De camping is bijna verlaten. We hebben het rijk alleen en kunnen elke dag verse eitjes meenemen na onze ochtend douche.

Het is goed dat Frank voorlopig even niet meer werkt. Zo is er ruimte voor emoties, gevoel en je afvragen wat je verder wil. Dat is, hoe raar dat ook klinkt, heel hard werken. Nog bijna elke dag is het Polarbed in de middag een aangename plek om tot rust te komen. Thuis ook hoor, daar is het niet anders. Vooral na emotionele gesprekken is het nodig om even helemaal van de bewuste wereld te verdwijnen. Door de Enzalutamide zijn er hersengebieden die niet werken zoals je gewend was. Je zogenaamde neocortex laat het dan afweten. Het werkt sterk in op je emotie regulatie. Het gevoel van verlies van controle en overzicht treden dan ook op de voorgrond. Er wordt meer een beroep gedaan op een ander hersendeel wat aangeeft hoe je je echt voelt.

Echt voelen zit heel diep. Als je niet gewend bent om dat toe te staan ben je de controle kwijt. Prikkels die iedereen om zich heen heeft komen zonder filter (de neocortex zorgt daarvoor) binnen. Wat moet je dan met al die indrukken? Negeren lukt je dan niet. En zo rijdt je op de fiets, op een gevaarlijk en onoverzichtelijk kruispunt bijna door rood als je vrouw die achter je fietst niet een enorme schreeuw geeft. Gooi je een ei dat je openbreekt niet in de pan maar in het vuilnisbakje. Wil je champignons gaan kopen als ze al in de koelkast liggen en je ze ook gezien hebt en zie je totaal niet waar je echtgenote op je staat te wachten op een onbekende markt in Emmen. Als alles goed functioneerde is het hilarisch. Maar zo voelt dat nu helemaal niet. Is het heel erg? Nee ook niet, maar het beangstigd wel als je niet weet of dit ook nog weer gaat veranderen. Leren leven bij de dag is een hele klus. Gevoel toelaten ook. Mede door de begeleiding van de psycholoog van het Helen Dowling instituut worden lastige zaken blootgelegd. Zaken die je “gewoon” onder ogen moet zien.

We kijken er liever niet naar, naar zaken die lastig zijn voor een mens, iedereen kent dat wel, iedereen heeft die ook, ja iedereen. Je houdt ze voor jezelf en hebt een manier gevonden om ermee om te gaan, een manier die nodig was om een prettig leven te leiden. Het zijn de olifanten in je leven. Ze stappen gewoon door. Je Neocortex kan ze negeren. Als dat niet meer goed werkt door medicatie die je nodig hebt om nog een poosje langer in het leven te kunnen zijn krijg je behoorlijk last van die grijze reuzen. Dat is erg ingewikkeld voor jezelf èn je directe omgeving.

We verkennen Emmen, de winkels zijn deze week weer open gegaan. Het is goed te doen hier in het noorden, als is de markt behoorlijk druk, er is ruimte genoeg. Verrassend groot en erg gezellig. Stukje friesche (!) kaas van het soort dat we ooit van een lieve ProRail collega kregen trok onze aandacht. 2 mooie lappen stof, noten en reuzen pinda’s verdwijnen in de tas. We drinken er op een leeg bankje ons eerste “buiten de deur” kartonnen bekertje koffie op een leeg bankje, we waren te vroeg. De terrassen gaan pas om 12 open. Maar goed ook, want ze zaten meteen vol en daar willen we nog niet tussen zitten

Er wordt gewandeld, veel gelezen en gefietst. Gekletst tegen de 5 kippen die hier vrij rondlopen. Af en toe zitten we in het zonnetje buiten en kijken we naar de landbouwmachines die het land achter de camping bewerken. Verkneukelen ons ook een beetje om de mevrouw die met haar kampeerbus toch persé in de slappe veengrond aan de andere kant van de camping wilde gaan staan. Zowel de campingeigenaar als wij raadde haar dat af. Ze deed het toch en zat onmiddellijk vast. De wielen voor de helft in de grond. Het duurde en avond en een ochtend eer ze weer los was. Met trekker en auto…. ze staat nu weer op de oorspronkelijk plek.

Er is ook overleg met de assistente van de huisarts want Frank had terug gemoeten voor een COVID vaccinatie. Dat hoefde niet, want zijn geboortejaar is een week later via de GGD aan de beurt. Nog maar even wachten dan en het scheelt zo 4 uren reizen.

Er wordt een verjaardag gevierd, zoals altijd in de meivakantie, niet thuis. Een van de zonen komt met onze tweede bolide naar het noorden. Gelukkig is er geen avondklok meer, kannie mee eten. Een caravan feestdis. Wel even controleren of de stoppen op de camping de maaltijd trekken. We lieten ze al twee keer ontploffen. Iets met een waterkoker, een Nespresso machine en verwarming op electra….. dat ging niet echt goed…..pfffff. De luifel vliegt op een nacht bijna de lucht in en zo staan we in ons nachtgoed met schoenen, warme jas en handschoenen de boel in bedwang te houden. De nieuw gekregen verjaardag lampjes doen in de storm goede dienst!  Het lukt met het nodige echtelijke overleg en extra scheerlijnen, hadden we nou maar die stormband, die onze vorige tent liet lekken, maar niet weggedaan. Ach ja….

Over een paar dagen mogen we ons weer om 7.30 uur melden in het AVL

Wordt vervolgd…

Frank@Petra

• 

• 

• 

Abiraterone Alpelisib antidepressiva Bewegen burn-out depressie bij kanker emoties bij kanker Emotionele balans bij kanker energie verlies bij kanker Enzalutamide ervaringen Abiraterone Ervaringen Enzalutamide ervaringen met prostaatkanker ervaringen uitgezaaide prostaatkanker gezond eten HAL reis Scandinavie medicatie prostaatkanker mentale problemen Oncotheek AVL PICK3CA mutatie Prednisolon Sertraline Slapen sneeuw wordpress email Zytiga