4. Een dag vol onderzoeken in het AVL

Gewapend met ei lunch, tussendoortjes en het nodige leesvoer zitten we op tijd in de auto richting Amsterdam. Voorheen gingen we altijd met de trein, nu maar even niet. Wat volgt is een programma van aanmelden, meten & wegen,  bloedprikken, aansluitend ct scan en als sluitstuk een skelet-scan. We kennen de weg wel een beetje.

We lezen in de begeleidende brieven ( AvL doet nog steeds alles per post…) dat er tussen de toediening van radioactief Technetium en de skelet scan 3 uur zit. Wat doen we in vredesnaam in die drie uur!  In de brief staat dat je zelfs naar huis mag gaan, maar om nou 2x een uur in de auto te zitten is ook zo wat. Met het risico dat je niet op tijd terug bent. Het is jammer dat het gasthuis in deze pandemie is gesloten. We zullen het zonder moeten doen. Heel Amsterdam is op slot en het is echt het vreselijkste weer dat je je voor kunt stellen! Bijna storm en katten en honden die op z’n Engels uit de lucht vallen. Gelukkig is er in het AVL zelf ook genoeg ruimte om rustig te kunnen zitten en lezen.

Het is er druk, de parkeergarage is al behoorlijk vol. Binnen worden we direct naar een Corona balie gedirigeerd. Onze temperatuur wordt op 2 meter afstand aan de binnenkant van de pols bemonsterd met een laserding. We zijn goedgekeurd en net op tijd op poli 3. We zien dat het in de hal alweer veranderd is. Nu zijn er tig werkplekken met treinzits. Ziet er goed uit. 

Het meten en wegen is snel klaar: gekrompen ben ik niet, BMI keurig, bloeddruk mooi laag. Dan gelijk door naar het bloedprikken. Ik vraag wat er allemaal moet worden bepaald. Alleen PSA is het antwoord. Oh, geen kreatinine om de functie van mijn ene nier na te gaan? Goed idee! is de reactie en het wordt ter plekke toegevoegd op het (digitale) lab-formulier.

Voor de CT scan moet ik in een uur tijd 1 liter water drinken, elk kwartier een kwart. In de auto ben ik er al mee begonnen. Voor de CT wordt er een infuus geprikt, zodat er contrastvloeistof kan worden ingespoten. Daarvan krijg je het even heel warm, maar geen probleem hoor. Het liggen met mijn armen boven mijn hoofd is vervelender. Gelukkig is de CT scan met 5 minuten klaar.

Op de deur van het kleedhokje hangt een blad met de tekst “Als u nog bloed moet laten prikken, dan kunt u vragen om het infuus te laten zitten.” Dat is nou jammer, dat is net gebeurd. Hadden ze die afspraken niet andersom kunnen plannen? Omdat ik over een half uur ook nog de injectie met Technetium moet krijgen, mag het infuus blijven zitten. Scheelt de verpleging werk en – wat ik belangrijker vind- het scheelt mij een 3e prik in mijn veelgeplaagde rechterarm.

De drie uren tussen het inspuiten en de skeletscan brengen we eerst door op een bank in de hal. Eindelijk tijd voor lunch. We lezen nog wat en gaan een frisse neus halen met een half uurtje wandelen. Kan ook dat mondkapje tenminste even af. Het is gelukkig droog, maar de wind maakt het toch onaangenaam voor een langere wandeling. We trekken ons terug achterin poli 3, naast een koffie/heet water automaat en nemen een kopje thee. Een vrolijke verpleegster op leeftijd vermaakt met allerliefste opmerkingen de wachtende patiënten en er ontstaan zo diverse  vriendelijke gesprekken, deze mevrouw mag blijven! Het wordt steeds rustiger in het gebouw en zo wordt het vanzelf vier uur, tijd voor de skeletscan. We verkassen weer naar de centrale hal met onze tassen en jassen. Van de scan merk je niks, vooral heel stil blijven liggen, nu met mijn armen langs mijn lijf. Alleen komt de scanner, een doos van 60x60cm vlak boven je neus te hangen. Niet fijn voor wie claustrofobie heeft, maar ik heb er geen last van. Ogen dicht en ontspannen.

Dan zit de onderzoeksdag erop en kunnen we huiswaarts. Zo’n beetje samen met de door schoonmakers verzamelde vuilniszakken verlaten we het steeds leger geworden gebouw. Eerst nog even de parkeerkaart stempelen want dan hoeven we niet meer dan 4 uur parkeergeld te betalen. 

We zijn blij dat de onderzoeken doorgang hebben kunnen vinden. Het had zomaar door een snotneus niet door kunnen gaan. Het klinkt misschien raar, maar elke dag telt voor mij. Ik voel me goed, maar de kanker gaat ondertussen voort met zijn opmars. Elk uitstel van aanvullende medicatie werkt tegen mij.

Nu de onderzoeken achter de rug zijn, is het alleen nog wachten op de gesprekken met de artsen. Eerst met het Radboud, daarna weer in het AVL. Over een paar werken weten we meer. Wordt vervolgd….

Frank&Petra