Blog 17 Ziek zijn zit ook in mijn hoofd 

11 november 2021

De zomer is voorbij, de herfst is ook al halverwege en ik ben nog steeds ziek thuis. Het is zoeken naar aanvullende medicatie die effectief is en qua bijwerkingen acceptabel. Wat ik in het voorjaar probeerde werkte heel goed om de prostaatkanker in te tomen, maar daarvan raakte ik mentaal compleet van de kaart. Daarom ben ik er in de zomer weer mee gestopt. Daarna voelde ik me iets beter, maar de mentale problemen bleven. Achteraf gezien stapelden er in 2020 te veel dingen op: intensief (OR-)werk; mijn moeder lag van april tot haar overlijden in september in het zieken- en verpleeghuis en daarna bij mijn broer in/ naast hun huis. De tijd die ik normaliter door de week had om op adem te komen, inclusief vakantiedagen, gebruikte ik om op bezoek te kunnen gaan. Het uitzoeken van mijn moeders spullen was confronterend, omdat mijn eigen ziekte aan een opmars bezig was: wanneer is het mijn beurt? En dan vergeet ik bijna de onzekerheid en maatregelen die Corona meebracht. Mijn klachten passen bij een burn out. De extra medicatie gaf alleen de nekslag. Herstellen van een burn out kost tijd, dat hoor ik van alle kanten. Ik ontkende het lang, dacht dat ik wel weer snel aan het werk kon, wilde me niet laten kennen.

In september ben ik met Abiraterone gestart, met daarnaast Prednisolon om de bijwerkingen tegen te gaan. De eerste controles in het ziekenhuis zijn positief. De kankeractiviteit neemt af, de buikpijn is verdwenen en de bijwerkingen vallen tot nu toe erg mee. Inmiddels is de energie ook weer aardig teruggekeerd en mijn middagslaapje sla ik nu regelmatig over, maar vermoeidheid is er wel. Dat is naast de burn-out ook een bijwerking van de huidige medicatie.

Fysiek-medisch gaat het dus beter, mentaal blijft het moeilijk.  Dan heb ik het over moeite met onverwachte gebeurtenissen, warrig denken en uiten. Ik voer regelmatig gesprekken met een psycholoog hierover. Dat helpt en is tegelijk geen wondermiddel. Ik kan weinig hebben en word snel boos en/of verdrietig als dingen niet lukken. En dat gebeurt veel. Het irriteert me dat dit nu zo is. Ik verwacht misschien teveel van mezelf, maar accepteren dat dit zo zou blijven kan ik niet. Petra moet het allemaal verduren en vangt me op en blijft doorvragen zodat ik me niet langer verstoppen kan. Iets wat ik lang wel (onbewust) deed.

Begin oktober zijn Petra en ik vijf dagen op bezoek geweest bij onze oudste dochter, die in Toulouse woont. Dat was voor het eerst sinds zij er januari 2020 naar toe verhuisde. Het was vermoeiend maar leuk en het tempo was aangepast aan wat ik aankon. Dat we nu eindelijk konden zien waar zij woont en werkt, en even de zuid-Franse sfeer konden opsnuiven voelde goed. Ik ben zelfs een dagje alleen op stap geweest, naar een vliegtuigmuseum en een rondleiding over het Airbus-terrein. Een Concorde en de grote A380 heb ik nu ook van binnen gezien! Weer thuis voelde ik me duidelijk beter dan daarvoor en pakte wat achterstallige klusjes op. 

Twee weken geleden viel ik echter weer keihard terug en nu ben ik amper vooruit te branden. Ik probeer wel mijn conditie op peil te houden. Ik heb me aangesloten bij een groepje bejaardengym (haha), waar ieder op zijn eigen niveau wat oefeningen kan doen. Het is een stok achter de deur om in elk geval wekelijks een uurtje flink actief te zijn. Verder probeer ik ook elke week een keer baantjes te zwemmen. Soms moet ik me er echt toe zetten. Leuk vind ik de basiscursus boogschieten, die Petra voor me regelde. Er bleek een wachtlijst van ruim 2 jaar, tijd die ik niet heb, geen idee of ik tegen die tijd nog fit genoeg ben….. De club kent ons goed en regelde al van alles zonder dat er van haar kant uit naar gevraagd werd, zo intens lief! Onze jongste zoon doet al twaalf jaar aan boogschieten. Hij rijdt me nu elke maandagavond naar “zijn” club voor de training. Hij links, ik rechts in de schiethal.

Gaan werken is nu niet aan de orde. Maar ik mis het wel. En ik mis gewone gesprekken, die niet over mijn eigen sores gaan. Ik vind het niet vervelend als iemand belt. Als het mij niet uitkomt of ik er op dat moment geen behoefte aan heb, dan neem ik de telefoon gewoon niet op.

©Frank

Wil je op de hoogte worden gehouden? Schrijf je in….!