11 april 2021
En hoe gaat het nu dan? Pasen is voorbij, Frank is in Friesland gebleven. Wandelen, lezen, puzzeltjes maken. Onze bolide sjeesde even heen en weer naar huis zonder hem. Dat doet ie trouwens wel vaker, rijden zonder hem, want autorijden is er even niet bij nu Franks concentratie verre van optimaal is. Je zal maar een fietser omver rijden bij het kruispunt even verderop. Is het zo erg? Ja zo erg is het. Niet doen dus, gewoon niet willen ook. Verstandig zijn. Ook dat kost veel energie want je wil het allemaal wel maar het gaat gewoon niet.
Dankzij de Paasmaandag beslaat het werken maar 2 dagen deze week, wel voor 3 gewerkt met online oudergesprekken en weer een schoolverhuizing in het vooruitzicht. Alweer? Alweer…. Nooit gedacht dat ik binnen 5 jaar weer alle kleuterspullen moet inpakken. Ons nieuwe gebouw is al 3 jaar te klein. We komen 4 lokalen een directiekamer en een teamkamer (dat zijn nu “lokalen”) tekort. Afgelopen maand is een nieuwbouw uit de grond gestampt die al een half jaar prefab klaar stond. De buurt had bezwaren, zelfs mensen die hun kind op onze school hebben zitten.
Hopelijk kan ik straks na de verhuizing weer eens ergens lunchen (10 minuten) op een andere plek dan onderaan de trap, naast de flexgroep die daar, op de trap, les krijgt .
Donderdagochtend dus weer terug naar Friesland.
Het waren redelijk droge dagen dus belanden de fietsen achterop de auto en konden we zo her en der op de pedalen verder. Frank had zich een paar dagen daarvoor nog kletsnat en koud laten regenen onderweg naar en van Balk.
Het kleinste haventje van Europa, Laaksum, lag er wat grijzig en stilletjes bij. Harlingen bleek een monumentaal feestje. We parkeerde de auto bij Aldi, kochten een boerensalade en nuttigde die samen met de meegenomen koffie op op een bankje in de haven. Wel wat koud aan ons achterwerk. Frank gebruikte het konijnenvelletje dat ik in mijn fietstas heb zitten en ik daalde neer op mijn de peperdure wollen wanten van Oleana. Want ohhh stom, in de Polar liggen twee wollen zit lapjes met ijsbeer te pronken op de leuningen van de caravan banken, maar die moet je natuurlijk wel gebruiken waar ze voor bedoeld zijn……Wat een mooie schepen, straten, gevels en grachtjes. Boetiekjes waar de eigenaar je naar binnen staat te zwaaien omdat je echt geen 4 uur van te voren hoeft te bellen. Het doet ons denken aan die ene winkel vlak over de Noorse grens, waar in mei 2002 niemand kwam en de eigenaar zo blij was met bezoek dat we er wel iets moesten kopen, een koffiemok met rendier, hij leeft nog steeds….die mok dan , het rendier van de foto zal er wel niet meer zijn. Grappig, we doen het toch maar niet. Niks nodig ook.
‘s Middags geeft het Polarbed de nodige rust.
De volgende dag herhaling van zetten. Frank heeft weer zin om iets te ondernemen, iets meer ruimte in zijn hoofd voor een uitje, hij stelt het voor. Nu gaan naar Leeuwarden op dezelfde manier. Picknick tas inpakken en deze keer wel onze Noorse wollen zit lapjes meenemen. We zoeken een Aldi, parkeren aldaar en kopen weer 2 boerensalades. Een lunch to go zit er niet echt in als je geen koolhydraten eet…..de rozijnen uit de salademix geef ik aan de vogels.
De grotere stad geeft wat onoverzichtelijks in zijn hoofd, fietsen en luisteren naar de verbale fietsroute opdrachten gaat niet goed. Ook niet omdat de wind ruis geeft in zijn gehoorapparaten. Dat geeft extra ruis in zijn hoofd naast de ruis die er al is zonder die dingen. Hij stapt 5 keer af om toch even op het kaartje te kijken, ik stel voor het ding uit te zetten en gewoon het ANWB bordje “centrum” te volgen, dat gaat ook.
Leeuwarden is ook prachtig net buiten de winkelstraten om. Mooie gevels en in het voorbij fietsen zie ik in een ooghoek een idioot gebouw. Er blijkt een ijssalon in te zitten. Op mijn mobiel zoek ik uit dat het een monument is. Als pakhuis voor specerijen gebouwd begin 1900. Erg leuk om te ontdekken. We kopen er toch maar een ijsje, ook al is het heel koud buiten, ja zonder suiker, dat hebben ze! Erg lekker!
Zo buiten zijn geeft wat meer rust in het hoofd nu het werk er niet is, dat is fijn. We zijn net op tijd terug om de luifel droog van de caravan te kunnen halen. Frank schuift weer in het Polarbed.
Zondag weer naar huis terug, volgende week zeggen we Friesland voorlopig gedag, dan moet de caravan weer van de plek af, maar het was heerlijk om hier bijna 3 maanden te kunnen bivakkeren zo nu en dan. Wat een luxe in Coronatijd!
@Petra
picknicken in Leeuwarden 
ijssalon Venezia
Framtid 
Mooie blogs Petra en Frank. Leuk geschreven ook. We leven en voelen mee met Frank. Onwijs knap dat jullie zo in het hele ziekteproces duiken. En dankzij jullie kennis en inspanning voor en met elkaar, gaat het nog heeeeeeeel lang “goed”. Liefs van Peter en Antoinet.
LikeLike